Dwie ważne cechy

  Witajcie dziś chciałbym poruszyć temat asertywności i empati tak po krótku. Najpierw przedstawie sztampowe określenie tych zależnych od siebie cech a pózniej powiem, jak ja to widzę.

 
  Asertywność jest umiejętnością wyrażania swoich uczuć w jasny sposób, bronienie swoich praw nie czując przy tym dyskomfortu jednocześnie respektując prawa i potrzeby innych ludzi. Nauka asertywności w dużej mierze polega na ustaleniu wyraźnych, osobistych granic i granic, których nie wolno przekroczyć ludziom z którymi się komunikujemy na codzień.

 
  Empatia (gr. empátheia „cierpienie”) – w psychologii zdolność odczuwania stanów psychicznych innych osób (empatia emocjonalna), umiejętność przyjęcia ich sposobu myślenia, spojrzenia z ich perspektywy na rzeczywistość (empatia poznawcza).

  Ok a jak ja widzę asertywność? Dla mnie asertywność jest to forma otwartej komunikacjii o swoich potrzebach a także stawianu granic wobec naszych sfer osobistych, intymnych, społecznych itp.  również stawianie siebie na równi z innymi z nie naruszeniem ich własnych granic. Jest to także forma trzymania dystansu do siebie i nie nadmierne skupianie się na sobie.

  A empatia? Bardziej podoba mi się ta umiejętność a widzą ją tak:

   Kochać znaczy być i jest to jedna z form empati bo jesli jesteśmy bardziej skoncetrowaniu aby mniej mieć zauważamy rzeczy z pogranicza nie matarlialnych aspektów życia. Empatia można się nauczyć ale nie łatwo. Sądze, żę te wszystkie ćwiczenia, które opisują jak do tego dojść nie dają pełnej mozliwośći wczucia się w dana osobę bo wpierw samemu trzeba otworzyc się na rzeczy, które budzą w nas złość i niezrozumienie i są ta rzeczy takie jak nasz Pan Bóg a bez tego nie będzie nigdy emapti.

  Empatia jest czyms więcej niż zdolnością to przeżywania tych samych odczuć co druga osoba to forma miłości do bliźniego.