Komplikacje egzystencjalne według MJ

  Witajcie dziś chciałbym poruszyć temat asertywności i empati tak po krótku. Najpierw przedstawie sztampowe określenie tych zależnych od siebie cech a pózniej powiem, jak ja to widzę.

 
  Asertywność jest umiejętnością wyrażania swoich uczuć w jasny sposób, bronienie swoich praw nie czując przy tym dyskomfortu jednocześnie respektując prawa i potrzeby innych ludzi. Nauka asertywności w dużej mierze polega na ustaleniu wyraźnych, osobistych granic i granic, których nie wolno przekroczyć ludziom z którymi się komunikujemy na codzień.

 
  Empatia (gr. empátheia „cierpienie”) – w psychologii zdolność odczuwania stanów psychicznych innych osób (empatia emocjonalna), umiejętność przyjęcia ich sposobu myślenia, spojrzenia z ich perspektywy na rzeczywistość (empatia poznawcza).

  Ok a jak ja widzę asertywność? Dla mnie asertywność jest to forma otwartej komunikacjii o swoich potrzebach a także stawianu granic wobec naszych sfer osobistych, intymnych, społecznych itp.  również stawianie siebie na równi z innymi z nie naruszeniem ich własnych granic. Jest to także forma trzymania dystansu do siebie i nie nadmierne skupianie się na sobie.

  A empatia? Bardziej podoba mi się ta umiejętność a widzą ją tak:

   Kochać znaczy być i jest to jedna z form empati bo jesli jesteśmy bardziej skoncetrowaniu aby mniej mieć zauważamy rzeczy z pogranicza nie matarlialnych aspektów życia. Empatia można się nauczyć ale nie łatwo. Sądze, żę te wszystkie ćwiczenia, które opisują jak do tego dojść nie dają pełnej mozliwośći wczucia się w dana osobę bo wpierw samemu trzeba otworzyc się na rzeczy, które budzą w nas złość i niezrozumienie i są ta rzeczy takie jak nasz Pan Bóg a bez tego nie będzie nigdy emapti.

  Empatia jest czyms więcej niż zdolnością to przeżywania tych samych odczuć co druga osoba to forma miłości do bliźniego.

  Więc tak myślę, że ta notka będzie opisem terminów które są ze sobą sprzeczne w pewnych treściach, chodzi tu o hedonizm a chrześcijaństwo. Co mogę powiedzieć? NIech się dzieje wola Boża:

 
  Hedonizm (gr. ἡδονή, hedone, "przyjemność", "rozkosz") – pogląd, doktryna, uznająca przyjemność, rozkosz za najwyższe dobro i cel życia, główny motyw ludzkiego postępowania. Unikanie cierpienia i bólu jest głównym warunkiem osiągnięcia szczęścia.

  Chrześcijaństwo (gr. Χριστιανισμóς, łac. Christianitas) – monoteistyczna religia objawiona, określana niekiedy jako chrystianizm. Jest oparta na nauczaniu Jezusa Chrystusa przekazanym w ewangeliach kanonicznych oraz treści pism religijnych składających się na Biblię. Chrześcijaństwo narodziło się w I wieku n.e. w Palestynie.Chrześcijaństwo jest objawioną religią monoteistyczną, która bierze swój początek od Jezusa z Nazaretu. Według wiary chrześcijańskiej, Bóg objawiał się ludzkości stopniowo w historii Izraela i Kościoła. Proces ten swą pełnię osiągnął w Jezusie Chrystusie. Wraz z judaizmem chrześcijanie wyznają, że Bóg jest jeden i że jest Stwórcą świata widzialnego i niewidzialnego, duchowego, i jest transcendentny wobec niego.
 

  Człowiek jest koroną stworzenia, obrazem Boga, ukazującym umysł Twórcy. Jednak obecna egzystencja człowieka jest w konflikcie z pierwotnym zamiarem stwórczym Boga. Konflikt ten nie może być usunięty ludzkimi siłami, z powodu grzechu pierworodnego, który sprawił, że człowiek żyje w alienacji, łamiąc Prawo Boże i sprawiedliwość i jest poddany grzechowi i śmierci. Bóg odpowiedział na ten stan poprzez Wcielenie swego Syna, Słowo, które stało się ciałem (J 1, 14).

  Podstawowym przykazaniem etycznym chrześcijan oprócz przykazań Dekalogu jest przykazanie miłości Boga oraz bliźniego (nawet nieprzyjaciół). Miłość polega nie na akceptacji grzechu, ale nieżywieniu negatywnych uczuć względem źle czyniących, krzywdzących, nieszukaniu odwetu, ale pozostawieniu człowiekowi prawa do wyboru własnej drogi, do wolności, którą każdy powinien szanować, podobnie jak Bóg to czyni względem każdego człowieka. W myśl nauczania, w żadnym wypadku nie oznacza to wspierania drugiego człowieka w czynieniu zła. Jeżeli jednak zechce czynić dobro, jest bratem, któremu chrześcijanin winien nieść podstawową pomoc w zależności od możliwości, nie zaniedbując własnego zbawienia. To dobro każdy chrześcijanin ma mnożyć w codziennym życiu, w każdym miejscu, w każdym czasie, dając przykład życia uczciwego, mówiąc prawdę, na zło odpowiadając życzliwą stanowczością, pokonując własny lęk, słabość, doskonaląc się w dobroci i życzliwości, odcinając się odważnie od wszelkich złych zachowań, nawet gdyby to miało kosztować wiele.

  Tak więc po krótce tak to wygląda. Mogłem nieco napisać o hedonizmie ale jakoś nie wiedziałem co być może dlatego, że chrześcijaństow jest mi bliższe. Czuje spokój pisząc tą i proszę o was o zastanowienie się na temat różnicy tych owych racji. Pzdr.

  Witajcie, welcom, ようこそ, добро пожаловать, accoglienza ludzie, przyjaciele, wszyscy więc jestem tutaj aby zadać sobie pytanie takie jak m.in jak oceniać ludzkie zachowanie wobec świata duchowego w kwesti egoizmu hedonistcznego a egoizmu chrześcijańskiego? i co uważam za lepsze?

  Moim w sumie głównym celem jest zdać sobie z tego sprawę ale takżę nauczyć się umiejetności takicj jak: asertywności i empatyczności w życiu codziennym poprzez trening, wykorzystując do tego owy blog.

  Sądze, że takie praktyki mi, będą służyły i się poczuję spokojniej, dlatego proszę o uwagę zainteresownych. Więc nawiązując do  schematu,  zapytam wprost Jakie odczucia wam towarzyszą czytając tą notkę i czy macie jakieś prośby a takżę jakieś rady, uwagi.

  Myślę, że to przybliży mnie do lepszego poznania siebie, lecz mam lekki kłopot.....(mianowicie)

  Pisząc te ostanie zdanie, czuje lekkie zdenerowowanie i chcę abyście mi wybrali jakiś spokojniejszy sposób pisania zdań(bez przeasady i pokornie). Dziękuje:)